Aubergine

 

Veruit één van mijn lievelingsgroenten. Omdat ze zelf niet heel veel smaak heeft, laat ze zich heel goed combineren met bijna om het even welk ander ingrediënt zoals knoflook, uien, tomaten, basilicum, oregano. Ze moeten het vooral hebben van hun boterachtige structuur die smelt op de tong.

Nochtans is dat juist een reden waarom ze ook vaak verguisd wordt.

De aubergine behoort tot de nachtschadefamilie net als de tomaat en de aardappel en is van oorsprong uit Birma. Vanaf het midden van de 15de eeuw is ze vanuit de Arabische landen via Spanje in de rest van Europa verspreid.

In het Sanskriet betekent haar naam: 'scheet, ga weg' (de meningen hierover zijn verdeeld: sommigen beweren dat ze winderigheid geneest, anderen dat ze deze juist bevordert). Haar Engelse naam 'eggplant' of 'eierplant' in het Nederlands is afkomstig van de variëteit die kleine witte ganzenei-vormige vruchten draagt.

Ze zijn rijk aan vitamine B1, B2 en C en vormen een goede bron van vezels. Aubergines bevatten op zichzelf weinig calorieën. Het is echter zo dat ze bij het bakken alle olie opzuigen als een spons waardoor gerechten met aubergine vaak zwaar uitvallen. Dit kan je oplossen door de aubergine plakken vooraf te blancheren of ze met zout te bestrooien waardoor je water onttrekt aan de cellen dat dan in de sponzige structuur terechtkomt. Hierdoor zuigen ze de olie minder op. Bij de laatste methode spoel je ze voor gebruik af en dep je ze droog. Deze methode wordt ook gebruikt om het bittere vocht (de solanine) aan oudere aubergines te onttrekken. Het is wel zo dat de aubergines die tegenwoordig op de markt zijn veel minder bitter zijn dan vroeger. Ikzelf gebruik de zoutmethode nooit.

Aubergines bewaar je net als tomaten buiten de koelkast en dit ongeveer een 10-tal dagen. In de koelkast bederven ze sneller. De kou zorgt namelijk voor inwendige schade, bruine vlekken en rare smaakjes.

Rauwe aubergines zijn giftig: solanine kan maag- en darmklachten veroorzaken. Blancheren, koken, stoven of bakken is dus de boodschap.