Als je dit artikel leest (het stond 18 oktober in de IHT) dan vraag je je af waar sommige restaurateurs tegenwoordig mee bezig zijn (ik heb wel heel hartelijk moeten lachen). Dit schijnt nu weer het laatste te zijn: de neurogastronomie met geleiachtige texturen, kaleidoscopische mozaïeken en groentepoeders (LOL) volgend uit een bedachtzame studie van de organoleptische eigenschappen van elk ingrediënt. Na de moleculaire keuken met zijn schuimpjes, emulsies, gels,...kan het dus nog gekker.
Wanneer de presentatie, het uitzicht en de textuur van voedsel belangrijker wordt dan de voedingswaarde
gecombineerd met een prijs om u tegen te zeggen ($245 per persoon
zonder drank of fooi voor een proeversmenu) getuigt dit in de eerste plaats van heel wat culinaire pretentie en ijdelheid. Je krijgt dan het equivalent van de kleren van de
keizer. Het lijkt heel wat maar het stelt niet niet veel voor. In deze tijden van economische crisis met veel hongerenden over de hele wereld is dit waanzin ten top gedreven.
Waar is het echte eten, het eerlijke voedsel naartoe? Zitten we nu echt met z'n allen te wachten op lauwwarme waters met een smaakje van radijs en knoflook of van jasmijn en gedroogd zeewier die ons moeten terugvoeren naar één of andere (jeugd)herinnering? Of wat te denken van tonijntartaar met kokos-, jasmijn- en oranjebloesembloemen vernoemd naar een Griekse bloemengodin 'Cloris'? Of een ander gerecht van 12 soorten granen rond wat olijvenconfituur met de naam Omnium (de latijnse term voor het geheel van iets)? Gelukkig wordt ieder gerecht in betreffend restaurant in NY vergezeld van een kaart met uitleg over de etymologie, de ecologie, de filosofie, de teelt om je doorheen dit 'schimmen'spel te begeleiden.
Maar vanmorgen op de radio gehoord: koken op grootmoeders wijze is weer in. Gelukkig!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten